به عشق عشیره‌های عاشورایی

می‌خواهم در خلوت خلوص خانه‌ام، دریچه‌ای رو به کربلا بگشایم و آه نگاهم را در آسمان تیرگی‌ها، تا آن سوی مرزهای حماسه وعشق، امتداد دهم.

می‌خواهم قدم بر ساحل حادثه‌های داغِ فرات بگذارم و بند بندِ دلِ دربندم را با شرارۀ عشق عشیره‌های عاشورایی بگشایم.

می‌خواهم دست‌های نیازم را بر خاک تفتیدۀ کربلا بسایم و خاک سرخش را بر سر سودا زدۀ خویش بیفشانم! و جرعه‌های اجابت را از جامِ سقایتِ علمدارِ عشق، به تمنّا بنوشم....

می‌خواهم بپا خیزم و راهم را از کوفیان سست پیمان جدا سازم و در مسیر خون و خطر با خولیان زمان در آویزم و عشق را تا دروازه‌های ناگشودۀ عطش به تماشا بایستم..

می‌خواهم تیغ نفرینم را به سمت کوفیان دین فروش و شامیان خون آشام روانه سازم و دعای مدامم را بر اندام منادای کلام بنشانم و به نشانۀ تسلیم، پیمان پایداری و طاعتم را برآستان قدسی اباعبدالله‌ الحسین علیه السلام با مُهر مِهر او به آخر برسانم...

می‌خواهم شعر شعورم را با نوای جانبخش شور بیامیزم و با حنجرۀ زخمی از خنجر بیداد، فریاد برآورم:

 

یا ابا عبدالله

اِنّی سِلمُّ لِمَن سالَمَکُم و حَربُ لِمَن حارَبَکُم اِلی یَوم القیامَه...

خط سرخ جهاد و شهادت

                                        

ولید‌بن عُقبه فرماندار مدینه بود. یزید او را موظف کرد تا از حسین‌ بن علی علیه‌السلام بیعت بگیرد و... اما، امام در جواب ولید فرمود:  انّا اهل بیت النُبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائکة و بنا فتح‌الله و بنا ختم‌ الله و یزید رجلًُ فاسق، شاربُ الخَمر، قاتل النَفس المُحرّمة، مُعلنًُ بالفِسق و «مِثْلِی لَا یُبَایِعُ مِثْلَهُ»

ما خاندان نبوت و معدن رسالتیم، ما مکان آمد و شد فرشتگانیم. اسلام به واسطۀ ما آغاز شد و به دست ما به انجام می‌رسد. اما، یزید فاسق و شرابخوار است، قاتل انسان‌های محترم است. آشکارا فسق و فجور می‌کند و حد و مرز الهی را می‌شکند، و «کسی مثل من با کسی مثل یزید بیعت نمی‌کند»

امام می‌توانست در پاسخ به ولید بفرماید: من با یزید بیعت نمی‌کنم، اما فرمود: «شخصیتی مثل من، با کسی مثل یزید بیعت نمی‌کند!»

این پاسخ کلیدی، همان رمز و راز مبارزات شیعه است که مسیر جهاد و مقاومت را علیه جباران و ستم پیشگانِ زمان، گشوده است.

 

امام با این پاسخ، خط مبارزه با ظلم را ترسیم فرمود. تا چراغی باشد فرا راه بشریت، برای همۀ فصل‌ها و نسل‌های تاریخ.

یعنی هر کس که پیرو حسین است؛ با کسی که خوی یزیدی دارد، دست دوستی و بیعت نمی‌دهد.

یعنی، نه فقط حسین فاطمه، که هر که مثل اوست، ننگ ذلت را نمی‌پذیرد.

یعنی هرکس می‌خواهد آزاده باشد، باید لباس رزم بپوشد و آمادۀ ستیز باشد. باید بر ظالمان و شرابخوارگانی چون یزید بشورد و با آن‌ها بجنگد.

سازمان بازیافت و نیمکرۀ چپ مغز من

دیروز نیمکرۀ چپ مغزم را خانه تکانی کردم. خیلی دَرهم و بَرهم بود. انباشته بود از دعاوی جور واجور و لبریز بود از یافته‌های نابافته، از بایسته‌های نادانسته، از دانسته‌های ناشایسته‌ و از خواسته‌های ناپیراسته. از یاخته‌ها و گداخته‌های نابرساخته و از برساخته‌های نابرخاسته!

اماً چون فرصت بهسازی و مرتب سازی این همه داشته‌های انباشته را نداشتم. به ناچار، همه را جمع و جور کردم گذاشتم سرکوچه برای ضایعاتی‌های زحمتکش سازمان بازیافت.

امروز عصر که به خانه بر می‌گشتم، دیدم هنوز اونجاست! و هیچ‌کس اونها رو نبرده! اولش تعجب کردم و پنداشتم که انباشته‌های ریز و درشت ذهنم، حتی به قدر یک کارتن خالی و مشمّا پاره هم نمی‌ارزد...

اما زود فهمیدم که دلیلش این نیست! دلیلش این است که حتی در سازمان عریض و طویل بازیافت هم، قوۀ عاقله و تفکر بالغه‌ای برای بهسازی و بومی‌سازیِ افاضات و اضافات نسل زد (z) یافت نمی‌شود! :))

آقازاده هم آقازاده های قدیم :)

«در شب جمعۀ گذشته که بیست و هشتم ماه محرم‌الحرام بود، عالیجناب میرزا محمد، پسر آخوند ملا عبدالجلیل لاهیجی که در دارالخلافه (یعنی تهران خودمون) مشغول تحصیل علوم دینیّه است، با جمعی از طلاب به قصد زیارت امامزادۀ واجبُ‌التعظیم، حضرتِ عبدالعظیم از شهر بیرون رفته، در حوالی دروازۀ شاهزاده عبدالعظیم کیسۀ پولی که یکصد و چهل تومان وجه اشرفی و ریال در آن بوده است، پیدا کرده که بعد از ورود به شاهزاده عبدالعظیم جویای صاحب پول شده، آخرالامر معلوم شد که وجه مزبور از سید چاوش کربلایی بوده است. پس از آنکه نشان و علامات کیسه را داده، وجه مزبور را تمام و کمال تسلیم صاحبش نموده و هر قدر که صاحب تنخواه اصرار کرده است که پنج شش تومان به جهت خود بردارد، قبول نکرده است.»

 

نقل، عیناً از روزنامۀ وقایع اتفاقیه شماره 246 سال 1272 ( 130 سال قبل)

 

این هم اصل سند 

                    دریافت

+ حساب کردم دیدم اون موقع با این پول می شد سه تا خانۀ ویلایی 1000 متری با کلی دار و درخت در شمال تهران بخرند!!

پ.ن:

1. رفته بودم کتابخانۀ ملی، بعد از انجام کار، سری هم به غرفۀ فروش زدم. دیدم چند نسخه از کتاب‌های خطی قدیم به صورت زیبا و خوش ترکیب به زیور طبع آراسته شده و داخل ویترین چشم‌انتظار مشتری نشسته‌اند! وسوسه شدم یک مجلد روزنامۀ وقایع اتفاقیه (شامل 130 شماره) و یک جلد مثنوی معنوی ابتیاع نمودم که مثنوی‌اش در بین راه به یادگار رفت و روزنامه‌اش ماندگار شد برای خودم:)
2. صرفنظر از محتوا و قدمت روزنامۀ وقایع اتفاقیه، سبک نگارش آن برایم جالب بود. به همین خاطر خریدم.

برای آقابهنام نازنین

سال 97 یک آقا پسر 19 ساله ارومیه‌ای با اسم حقیقی وبلاگ می نوشت. (البته از نوع کپی پیست)

به شیوۀ نوبلاگرها، دوسه بار برای من کامنت گذاشت که به وبش سر بزنم. من هم به خاطر تشویق او چندبار برایش نظر نوشتم و به بعضی از بچه ها هم سپرده بودم برایش نظر بنویسند و هوایش را داشته باشند.

این آقا پسر گل، در حد خودش، هم با هوش بود، هم با سلیقه بود و هم روحیۀ کار و تلاش خوبی داشت. اما یک عیب هم داشت. عیبش این بود که سال چهارم دبیرستان «نظام قبلی» درس را رها و همۀ وقتش را صرف وبلاگش کرده بود.

چند بار با ایمیل برایش عریضه نوشتم. یک بار هم در سفر به ارومیه با دعوت پدرش مهمانشان بودم و کلی با او حرف زدم. بالاخره توصیه ها افاقه کرد و آقا‌بهنام قول داد موقتاً وبلاگ را رها کند و درس خواندن را جدی بگیرد...

چند روز قبل، آقا بهنام را همراه پدر و برادرش به طور اتفاقی در حوالی دانشگاه صنعتی شریف دیدم. (با کلی خوش و بش و گفت و شنود و باهم بودن و...)

خوشحال شدم وقتی دیدم روحیۀ شاد و مذهبی‌اش را همچنان حفظ کرده و با حفظ اصالت‌های خانوادگی‌ دارد از دانشکدۀ اقتصاد دانشگاه تهران فارغ التحصیل می‌شود...

+ زیرکی، زرنگی، هنر، دانش، بینش، اعتماد به نفس و خانواده دوستی ‌اش واقعاً تحسین برانگیز بود.

پ.ن: آینده ای روشن و درخشان برایش آرزو دارم...

به هیچ‌کس مربوط نیست!

هنوز هم دارند بعضی‌ها القاء می کنند که محمد رضا پهلوی فردی وطن‌پرست و مدافع تاریخ و تمدن ایران بوده است. اما اگر نیم‌نگاهی منصفانه به تاریخ سیاسی و فرهنگی دورۀ پهلوی بیندازیم، می‌فهمیم که چنین ادعایی از اساس دروغ است. به عنوان مثال: جداسازی بحرین از قلمروی ایران به دستور مستقیم انگلیس و توسط شاه ایران اتفاق افتاده است. اسدا... علم وزیر دربار شاهنشاهی در این  زمینه این‌جور نوشته است:

«شورای امنیت سازمان ملل به اتفاق آراء، میل مردم بحرین را در داشتن استقلال کامل تصویب کرد. نمایندۀ ایران هم فوری آن را پذیرفت. خنده ام گرفته بود از این‌که گویندۀ رادیو ایران طوری با غرور این خبر را می‌خواند که گویی بحرین را فتح کرده‌ایم!»

«ولی این خنده به آن معنی نیست که من با این کار مخالفت دارم. شاید [به] طرز اجرای آن یا در اصل مطلب که همۀ اقلیت‌های ایرانی در همۀ شیخ نشین‌ها به رسمیت شناخته شوند، حرف داشته باشم» !!

اما عَلَم، بالاخره دلیل واگذاری بحرین را برای ثبت در تاریخ با کمی تحریف این‌جور می‌نویسد:

«اگر بحرین را نگه می داشتیم باید با دنیای عَرب جدال و کشمکش می‌کردیم که این‌کار برای ما هزینۀ سنگینی داشت...ما فقط یک راه برای حفظ بحرین می‌توانستیم انتخاب کنیم: 1- یا قطع رابطۀ کلی با دنیای عرب 2- یا اتحاد نظامی با اسرائیل»

گویا دولت انگلیس، شاه ایران را مجبور کرده بود که به یکی از آن دو گزینه تن در دهد. 

حیف است نگویم که یکی دوساعت بعد از رأی شورای امنیت سازمان ملل، محمدرضا پهلوی شخصاً استقلال بحرین را تبریک گفت!!

و حالا بخوانید نظر هویدا نخست وزیر معدوم رژیم شاهنشاهی را. وقتی که در یک جلسه حزبی از او علت واگذاری بحرین را سئوال کردند، این جور پاسخ داد: «به هیچ کس مربوط نیست. دختر خودمان بود به هرکس می خواستیم شوهرش دادیم»

 

 

پ.ن:

• یادداشت های علم (جلد1 صفحۀ 376 و 377)  (جلد 2 صفحۀ 48 و 49)
• تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران، سرهنگ غلامرضا نجاتی، مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، ج1، ص 355
• روند انفصال بحرین از ایران، علیرضا ذاکر اصفهانی، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ اول،1391، ص 107

فریاد، دلیل است که فریادرسی هست

در سپیده‌ دمی که بی‌ ظهور تو، سیاهی می‌زاید، دلم مجالِ خیالی محال می‌خواهد.

یادم نیست، آن روز در چه حال و هوایی بودم که این جمله را نوشتم. اما می‌دانم هرجا از نسیم و سپیده و سحر، حرفی به میان می‌آید، ذوق نداشته‌ام بی اختیار گل می‌کند و وسواسم را با گلواژه‌های نور و رهایی و ظهور، طراوت و طهارت می‌بخشد. 

و هرجا از سردی و سکوت و هجران، حرفی روایت شود، احساسم را با غم‌واژه‌هایی از جنس حسرت و اندوه و آه، چالاکی و حرارت می‌بخشد...

بی‌جذبه محال است ز دل ناله برآید // فریاد، دلیل است که فریادرسی هست

پ.ن: بیت آخر از جناب صائب تبریزی. 

نصیحت هرزنامه‌ای

ز زهد خشک ملولم کجاست باده ناب

که بوی باده مدامم دماغ تر دارد

*

نصیحت زاهدانه خصوصی و هرزنامه‌ای بعضی‌ها را خواندم. کمی ساده‌انگارانه بود. لذا تقاضا دارم بی‌تابی‌های دوپهلو و شوخ طبعانه این روزهای مرآت را خیلی جدی نپندارید. بگذارید به حساب لفاظی‌های حساب شدۀ دوران فترت که بعضاً ضرورت وبلاگ‌داری است...

+ از همراهی و نظرات امیدانگیز دوستان وبلاگی جداً سپاسگزارم :))

++ معطوف به پست قبلی: از مروّت به دور می‌دانم که محبت همراهانِ عزیز وبلاگی را نادیده انگارم و زبان به سپاس‌شان نگشایم...

 

ای دلیلِ دلِ گمگشته خدا را مددی

که غریب اَر نَبَرَد رَه، به دلالت برود...

پناهندگی!

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم

از بد حادثه این‌جا به پناه آمده‌ایم!

 

میلاد هفتمین خورشید آسمان ولایت و هدایت، حضرت موسی‌بن جعفر علیه آلاف تحیة والثناء مبارکمون باد.

 

زبان حال یک عدد گمگشته در بیان:

• هرکسی کو دور ماند از اصل خویش
• باز جوید روزگار وصل خویش.

# زندگی در غربت از نوع مجازی‌ :))

با راننده پاکستانی به سمت غدیر،

در موسم حج، مأموران امنیتی سعودی ۹۹ درصد کنترل‌شان روی شیعیان است. فرقی هم ندارد که عربستانی باشند یا عراقی یا ایرانی یا لبنانی یا پاکستانی و یا تبعۀ هر کشور دیگر! اما در این کنترل پلیسی، شیعیان پاکستانی بیشتر از بقیه، چم و خم مأموران عربستانی را بلدند و رگ خوابشان را خیلی خوب به دست آورده اند!

قبل از کرونا در مسیر بازگشت از مکه، به راننده اتوبوس گفتم میشه ما را به محل غدیر ببری؟ نگاهی به زائران داخل اتوبوس انداخت و اشاره کرد می‌برم. اما یواشکی یکی دو نکته را به من گفت و منم به او اطمینان دادم....

چند دقیقه بعد، تماس تلفنی او با یک شرطه چفیه قرمز عربستانی همه چیز را جفت و جور کرد و راننده با خیال راحت وارد یک جادۀ فرعی شد. غدیر نزدیک بود، بعد از 20 دقیقه راه در نقطۀ تاریخی غدیر خم! یاد آن روز بزرگ برایمان تازه شد و دلمان هوای زیارت کرد.

خواندن زیارت مطلقۀ امیرالمؤمنین در روز عید غدیر و در محل غدیر خم. حال و هوای دیگری دارد. آنجا در آن فرصت طلایی فقط اشک بود و عشق بود و تماشا که با واژه واژۀ زیارت مطلقۀ امیرالمؤمنین عجین می‌شد و کام جان ما را حلاوتی تازه می بخشید.

«اللهم و ادخل علی قتلة انصار رسولک و علی قتلة امیرالمؤمنین و علی قتلة الحسن و الحسین و علی قتلة انصارالحسن و الحسین و قتلة من قتل فی ولایه آل محمد اجمعین عذاباً الیماً مضاعفاً فی اسفل درکٍ من الجحیم...»

خداوندا، قاتلان یاران پیامبرت را و قاتلان امیرالمؤمنین را و قاتلان حسن و حسین و یاران آنها را و قاتلان کسانی را که در ولایت آل محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ کشته شده اند؛ به عذابی دردناک و دوچندان در پائین ترین حفره های جهنم گرفتار ساز...»

+ اون روز به یاد وبلاگی‌های خوب بیان بودم.

++ مراسم مهمونی 10 کیلومتری غدیر، به نظرم یک معجزه بود. متأسفانه تهران نبودم. اما اعتراف می‌کنم که اهواز هم، چیزی کم از تهران نداشت! دیروز، در مراسم خوبی که داشتیم، به یاد همراهان عزیز وبلاگی بودم.

پ.ن: از خانم بهار، خانم دزیره و شاگرد بنا که تغییر این‌جا را در وبلاگشان اطلاع رسانی کردند بسیار سپاسگزارم. پست غدیریه شاگرد بنا هم خواندنیست.