ز زهد خشک ملولم کجاست باده ناب
که بوی باده مدامم دماغ تر دارد
*
نصیحت زاهدانه خصوصی و هرزنامهای بعضیها را خواندم. کمی سادهانگارانه بود. لذا تقاضا دارم بیتابیهای دوپهلو و شوخ طبعانه این روزهای مرآت را خیلی جدی نپندارید. بگذارید به حساب لفاظیهای حساب شدۀ دوران فترت که بعضاً ضرورت وبلاگداری است...
+ از همراهی و نظرات امیدانگیز دوستان وبلاگی جداً سپاسگزارم :))
++ معطوف به پست قبلی: از مروّت به دور میدانم که محبت همراهانِ عزیز وبلاگی را نادیده انگارم و زبان به سپاسشان نگشایم...
ای دلیلِ دلِ گمگشته خدا را مددی
که غریب اَر نَبَرَد رَه، به دلالت برود...